Πώς διαφαίνεται ότι η εξέταση του 50% του ορόφου προς χρήση σοφίτας γίνεται ανά οριζόντια ιδιοκτησία;
Δεν νομίζω ότι κατάλαβα το ερώτημά σου.
Στο διάγραμμα δόμησης, αποτυπώνουμε σκαριφήματα όλων των κατόψεων με εμβαδομέτρηση ανά οριζόντια ιδιοκτησία. Στην κάτοψη του τελευταίου ορόφου υπολογίζουμε το 50% του εμβαδού της κάθε οριζόντιας ιδιοκτησίας, το οποίο συγκρίνουμε με το εμβαδόν της αντίστοιχης σοφίτας που εμφανίζεται στην κάτοψη της επόμενης στάθμης.

Και όπως ανέφερα παραπάνω θεωρείται "λογικό" να κατασκευάζουμε σοφίτες με το 1/2 του υποκείμενου ορόφου οι οποίες ενοποιούνται λειτουργικά με χώρο γκαρσονιέρας, μην αναφέρω και το ακραίο παράδειγμα ενός χωλ ή διαδρόμου στον όροφο.
Ο συντελεστής δόμησης δεν είναι "λογικός". Από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα. Δεν θα έπρεπε να μπαίνουμε στη λογική του τι μετρά στη δόμηση και τι όχι παρά μόνο τι μετρά στον όγκο και τι όχι. Αν ελέγχαμε μόνο κάλυψη, πλάγιες αποστάσεις, όγκο και ιδεατό στερεό δεν θα είχαμε τέτοια θέματα.
Μέσα στον επιτρεπόμενο όγκο ας έκανε ο καθένας ό,τι ήθελε, πατάρια, σοφίτες, φωταγωγούς αρκεί να τηρεί τα ελάχιστα καθαρά ύψη των κύριων και βοηθητικών χώρων.

Πάντως αυτό που λες για σοφίτα πάνω από χολ ή διάδρομο δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα γίνει.
Δηλαδή τι εμβαδόν θα έχει ο διάδρομος ή το χολ; 10τ.μ.; Αν μιλούμε τότε για σοφίτα 50%*10τ.μ.=5τ.μ., δηλαδή αποθήκη, δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα.